‌රසකතා

රූම් නම්බ 13   "මට මේ හොටලයෙ මැනෙජර් මහත්තයට කතා කරන්න පුළුවන්ද.?" රිසෙප්ශනිස්ට් තම සුපුරුදු පිළිගැනීමේ ආමන්ත්‍රණය කිරීමටත් පෙර කලබලයෙන් පැමිණි හොදට හැද පැළදගත් මැදි වියේ පුද්ගලයෙක් ඇසීය. "ඔව් සර්. මැනේජර් සර් අතන ඔෆිස් එකේ ඉන්නව. මොකද්ද කාරණය.?" "බොහොම ස්තුතියි" රිසෙප්ශනිස්ට් ඇසු දෙවෙනි ප්‍රශ්නය නොඇසුනාක් මෙන් ඔහු මැනෙජර් කියල ගහල තිබ්බ ඔෆිස් එක පැත්තට ගියා. හෝටලයට ආධුනිකයෙකු වූ මොහුගේ හැසිරීම නිසා රිසෙප්ශනිස්ට් පුදුමෙන් මෙන් ඛලා සිටියා. "ආ ඔයාගෙ අලුත්ම ජොබ් එක හොටෙල් එකට එන කස්ටමර්ස් ලා දිහා කට ඇරන් බලන් ඉන්න එකද.?" ඒ අවස්තාවෙම කවුන්ටරය ගාවට ආපු හෝටලයේ සේවකයෙක් විහිලුවක් කරා. "නෑ නෑ මට මිනිහගෙ හැසිරීම ඇල්ලුවේ නෑ."                          මේ අතර මැනේජර් ඔෆිස් එකේ. "මැනෙජර් මහත්තයා මට රූම් එකක් බුක් කරගන්න පුලුවන්ද.?" "ඔව් පුලුවන් ඒකට ගිහින් රිසෙප්ශනිස්ට් කවුන්ටරයෙන් කර ගන්න" පත්තරය බල බල හිටි මැනේජර් හිස ඔසවා බලන්නෙ නැතිවම උත්තර දුන්නේය. "මම ඔබතුමාවම හම්බෙන්න ආවෙ මට අවශ්‍ය කාමර අංකය තියෙන කාමරය ලබා ග...

දිශ්ටිය   මේ සිද්ධිය වන විට මට වයස අවුරුදු පහළොවක්‌ පමණ ඇත. පහ ශිෂ්‍යත්ව විභාගය සමර්ථ වී මම වලල මධ්‍ය මහා විද්‍යාල නේවාසිකාගාරයට ඇතුළත් වුණෙමි. ගෙදර සිට විදුහලට දුර සැතපුමක්‌ පමණ වුවත් ශිෂ්‍යත්වය සමර්ථ වූ නිසා නේවාසිකාගාරයේ නැවතී ඉගෙනුමට මට සිදු විය. එක්‌ දිනක්‌ උදැසන නැඟිටින විට ඉවසිය නොහැකි තරම් දරුණු උණකින් මම පෙළුණෙමි. දහවල් වන විට ඇඟ කසමින් ඇඟේ කුඩා බිබිලි කිහිපයක්‌ මතු විය. දරුණු උණ සමඟ ඇඟපත දරුණු ලෙස කකියයි. හිස කෙළින් තබා ගැනීම පවා අසීරුය. ඒ නිසා නේවාසිකාගාර භාර ගුරු මහතාට දන්වා ගෙදර යැමට අවසර ලබා ගතිමි. තනිව යන නිසා වෙනත් අයෙකු කැටුව යැමට එවන්නදැයි ඔහු කළ යෝජනාව ඉවතලූ මම තනිව නිවස බලා ගියෙමි. විදුහලේ සිට නිවසට ඇති දුර සැතපුමක්‌ වුවත් ඒ දිනවල මේ පාරේ බස්‌ ධාවනයක්‌ සිදු වූයේ නැත. මුළු දුරම පාළු පරිසරයක්‌ මැදින් ගමන් කළ යුතු විය. ප්‍රභූ පැළැන්තියකට අයත් වලව්වකට අයිති පොල්, රබර්, කොකෝවා, ගම්මිරිස්‌, වැවුණු, අඩක්‌ කළුවර ඇති ගහකොළවලින් මේ මුළු දුර වැසී ඇත. මේ රූස්‌ස ගස්‌ අතර මිනිස්‌ කටහඬක්‌ නැත. පාළුව දෙගුණ කරමින් එක දිගට රැහැයි රංචු මහ හඬින් හඬ නඟති. ඉඳහිට පොල් ගසක්...

 ඊයේ රෑ මේ දවස් වල මට පට්ට පජාත වැඩමයි බං වෙන්නේ -_- බලහල්ලකො ඊයේ රෑ වෙච්චා එකක් මේ.... ඊයේ රෑ ඉමර්ජන්සි චූ බරක් ආවා  ආයේ මොනාද ගත්තා සරම කරට, ආවා ගේ ඉස්සරහ පාරට  නෑ නෑ ගෙදර ටොයිලට් නැත්තේ නෑ -_- කොමඩ් දෙකයි නෝමල් එකයි තියනවා  වටේ ලස්සනට ටයිල් අල්ලලා  කෝමත් පාරට ඇවිත් දානවා තරම් සැපක් නෑ බං :3 එනිවේ  ගේ ඉස්සරහ රබර් වත්ත  මම ආතල් එකේ රබර් වත්තේ කෙළවරට චූ දානකොට  එකපාරටම.... කව්ද කෙල්ලෙක් හෝ ගාලා අඬනවා  ඒක ඇහිලා තව පොඩ්ඩෙන් මට දදා හිටපු සූ පාර ඉස්පොල්ලෙ යනවා -_- මම බැලුවා ඉතිං සර්ච් එකක් දාලා  කව්ද හත්තිලව්වේ මේ රෑ දෙගොඩහරියෙ මගේ ඒරියල් එකේ අඬන කෙල්ල කියල  ඔව්වා ඉතිං අපේ යුතුකම් නේහ් :3 ඔන්න ඉතිං අන්තිමේ බැලින්නම් රබර් වත්තෙ ගලක් උඩ ඉඳගෙන කෙල්ලෙක් අඬනවා  කෙල්ලෙක් කිව්වට ආයෙ දේවතාවියක් වගේ  සුපිරිම ලස්සනක්! අංගපුලාව නිකම් වාත්තු කරලා වගේ  ඒකි ඉන්න හරියේ කළුවර නෑ  ඇඟෙන් රැස් විහිදෙනවා  ඒ තරම් ලස්සනයි  පව් ඉතිං  හෝ ගාල අඬනව කෙල්ල  කඳ...

අතරමං වීම.... " හෙලෝ .. නංගී මං බස් එකට නැග්ගා හොදේ.. මෙකෙ බැටරි නෑ මං තියනවා .." "හා අයියේ ගෙදර යනකං හොදට නිදා ගන්න එහෙනම්  .." " හාලිඇල බංඩාරවෙල හපුතලේ බලංගොඩ රත්නපුර කොලඹ කොලඹ කොලඹ  කොලඹ  ...." බස් රතයෙන් එපිට ඉවරයක් නැතිව බසයට සෙනග එකතු කරන හඩ නිසා එලියට එබී බැලුවෙමි තවත් බදුල්ල කොලඹ බසයක් නතර කර තිබිණ.  ඒ ගැන වැඩි තැකීමක් නොකලේ මෙහි තරමක් සෙනග සිටි බැවිනි..  පසුපස දොරට ඉදිරියේ දොර ආසන්නයේ ම තිබූ ආසනයේ හොදින් හරි බරී ගැසී ඉදගෙන දුරකථන ය අතට ගත්තේ අද දවසේ ආරුක්කු 9 හා දෙමොදර විනෝද ගමනේ චායාරූප බැලීමට යි...  ඒ වන විටත් එහි බැටරි පැවතියේ 20% ආසන්නවයි.. වේලාවද රාත්‍රි 10.14යි ඒ නිසා දෑස් වසා නිදා ගැනීමට තීරණය කලෙමි..  නින්දේ සිටියදී වුවත් බස් රිය පණ ගන්වා ඉදිරියට ඇදුනු බව සිහින් මතකයක් ඇත.. කොතරම් වේලා ගියාද නොදනිමි ... " ටිකට් ගන්න.... තව කවුද ඉන්නෙ.." ඒ හඩින් ගැස්සී ගිය මා පසුම්බියේ තිබූ 500 නෝට්ටුවක් හා අමතර 50 නෝට්ටුවක් ඇද දුන්නෙ බදුල්ල කොලඹ අර්ධ සුඛෝපභෝගී බස් ගාස්තුව රු 456ක් වූ නිසාවෙනි.. " කොලඹ එකයි...

පෙරේතයෙක්  මේ කතාව සිද්ධ වෙන්නෙ 2015 එතකොට අපි ඕ ලෙවල්.. අනික තමයි මේක උනේ මට නෙමෙයි මගෙ යාලුවෙකුට මේකයි සීන් එක මගෙ යාලුවෙකුගෙ නෑදෑයෙකුට (ඌ නම් කියන්නෙ   ලොකු අම්ම කියල) ඉතිම් යාලුවගෙ ලොකු අම්මලගෙ ගෙදර තියෙනව හරක් පට්ටි ඒම උදේට හරක් තනකොල තියෙන තැනක බැදල හවසට ලිහාගෙන ගෙනත් පට්ටියෙ ගාල් කරනව.. කතාවට අදාල නිසයි හරක් ගැන කියන්නෙ ඉතිම් මේ යාලුවගෙ ලොකු අම්මලගෙ ගෙදරට වැලි තලප පාර්සලයක් හම්බවෙනව එයාලගෙ නෑදෑ කෙනෙකුගෙන් රාජාන්ගනේ තමයි ඒ නෑදෑයො ඉන්නෙ ⁣(මගෙ කතාවක් විදිහට මෙතනින් එහාට කියන්නම්) ලොකු අම්මල රාජාන්ගනේ ඉන්න නෑදෑයො එක්ක වැඩිය හිත හොද නෑ ඒ නිසා ඒ වැලි තලප ගෙදර කවුරැත් ඒව කාල නැහ් ලොකු අම්ම විතරක් පෙරේත කමට කාල.. වෙනද වගේම ලොකු අම්ම හරක් ටික ආපහු ගේන්න ගිහින් හවස් වෙලා.. දැන් හරක් ටික ගේන්න ගියපු ලොකු අම්ම රෑ හත අට වෙනකනුත් නෑලු ඊට පස්සෙ ගෙදර අය බය වෙලා හොයන්න ගිහින් ඒත් හරක් ටික ඉන්නවලු බැදපු තැන් වල ලොකු අම්ම නෑලු.. ඊට පස්සෙ එයාලගෙ ගෙදර අය මගෙ යාලුවගෙ ගෙදරටත් කෝල් කරල සංජු (මගෙ යාලුව) පොඩ්ඩක් එන්න ලොකු අම්ම ආගිය අතක් නෑ කියල යාලුවත් 3වීල් එකේ උන්ගෙ ...

ජනක ඉතා දිගු කොරිඩෝරයේ ජනක තනිවම පියමැන්නේය.ඉංජිනේරුවරයකු වන ජනක තම පෑන් පහරින් මේ ඉපැරැණි ගොඩනැගිල්ල කඩා දැමීමට අවසරය දෙනු ඇත.වසර සියයකට වඩා පැරණි ගොඩනැගිල්ල ඉංග්‍රීසි යුගයට දිවයයි.දැන් එය ඉවත් කල යුතුය.එතැන භූමියේ අලුතෙන් ගොඩනගන දස මහල් ගොඩනැගිල්ල ට ඉඩ දෙනු පිණිසය. එහී තීරකයා වන්නේ ඉංජිනේරු ජනකය.ගොඩනැගිල්ල පුරා ඇවිද ගිය ජනක එය භාවිතය නුසුදුසු ලෙස නිර්දේශ කර කඩා ඉවත් කලයුතු බව සටහන් කලේය. හුදෙකලා භාවයේ ගීලුණ ගොඩනැගිල්ල අභ්‍යන්තරයේ කිසියම් හඩක් වාතය තුළ මුසුව ඇති බව ජනකට හැගෙන්නට විය.ඒ කිසිවෙක් තමා දෙස බලාගෙන ලුහුබදිනවා වැනි දැනීමකි.කිසිවෙක් පිටුපස සිටිනවා වැනි හැගීමකි.යමකු උගුරේ ගැඹුරු තැනින් නිකුත් කරන කෙදිරියක් වැනි මිමිනිමක්ද ඒ සමග ඇසෙයි. එය ගැහැනියකගේ ද පිරිමියෙකුගේද යන්න පැහැදිලි නැත.එහෙත් ඇග කීරි ගස්සන භීතියක් දනවයි. ජනක ගොඩනැගිල්ල පුරා ඇවිද ගියේය.එහෙත් කිසිවෙක් නොවිය.ගොඩනැගිල්ල පුරා ඇවිද ගියද අර ගැඹුරු මිමිනීම ඔහු පසුපස ආවේය.නොසන්සුන්තාව දරාගත නොහැකි තරමට දරුණු වූ නිසා ජනක හැකි ඉක්මනින් එතැනින් ඉවත් විය.ඔහු සිතුවේ හිසේ ඇති පීඩනය නිසා එවැනි මිමිනිමක් දැනෙන බවයි. ...

මෝහිනීගේ පළිගැනීම  වේලාව රාත්‍රී 12:40ට පමණ වන්නට ඇත. සුපුන් සිය මිතුරාගේ උපන්දින සාදයෙන් නික්මුණේ සියළුම මිතුරන්ගේ මැසිවිලි මැදය. කලකට පසු පැරණි මිතුරන් හමුවී ඔවුන් හා විනෝදවන්නට රිසි වුවද, වෘත්තීය ඡායාරූප ශිල්පියෙකු වූ සුපුන්ට පසු දින මංගල උත්සවයක් ඡායාරූපගත කරන්නට යෙදී තිබුණ හෙයින්, සිත්තැවුලෙන් වුවද මිත්‍ර සමාගමය හැර එන්නට සිදුවිය. එසේවුවද එදින උපන්දිනය යෙදී තිබුණු දිනේෂ්ගෙන් සමුගන්නා විට සුපුන්ව එදින නතර කර ගැනිමට ඔහු දැඩි වෙහෙසක්  දැරුවේය. "සුපුවා පිස්සු නැතුව අද ඉඳලා හෙට පලයං මිනිහෝ. උඹලා නිකම් මෙහෙ නයිට් ගැහුවෙ නැති එවුන් වගේනෙ බං" දිනේෂ් කීවේ කට ඇද කරමිනි. ඒ සමගම අතීත මතකයන් සිහිව දෙදෙනාම මහා හඬින් සිනාසුණහ.  "අඩෝ දිනේෂයා උඹට මතකද බං උඹලෑ පන්සලේ කටිනෙ දවස? මට නම් මතක් වෙද්දිත් බඩ රිදෙනවා යකෝ හිනාවෙලා. උදේ පාන්දර ගේට්ටුවෙ පෝළිමට  කෙසෙල්  ගෙඩි ගහලා තියෙද්දි ආරියපාල මුදලාලියට මොනවා හිතෙන්න ඇද්ද නේ බං?"  "පොර සාත්තරේකුත් බැලුවා බං මගෙ හිතේ,  තාම නම් අපිට අවුලක් නෑ" දිනේෂ් ඇසක් වසමින් කීවේය. "හරි හරි බං මම යන්නෝන දැන්, උඹ හෙට ...

මරණ පරීක්ෂකාගාරය " අද රෑ 9 වෙද්දි එතනට අවෙ නැත්තම් උබලා පිරිමි නෙමෙයි.. මචං උබ ඉටිපන්දම් 4 යි ගිනිපෙට්ටියකුයි ගෙනෙන්." ඔහු මා දෙස බැලුවේ ය..  "ලයිටරයක් කමක් නැද්ද " මම ඇසුවෙමි  "පත්තු වෙනවා නම් ඔන රෙද්දක් බං" ඔහුගේ සිනහවට අනෙක් සගයින් ද එක් විය.. "  සික්කට මොකො කරන්නෙ"... තවකෙක් ඇසීය.. " ඌ ගැන මං බලා ගන්නම්කො".. කණ්ඩායම් නායකයා පැවසීය.. මේ සූදානම සොරකමකට නොවේ.. අත්භූත ක්‍රීඩාවක නිරත වීමටයි... ඒ සදහා සුදුසුම ස්තානය අප පුහුණු ලබන මරණ පරීක්ශකාගාරය බව සැකයක් නොවීය.. විස්වාසය අවිශ්වාසය අතර දෝලනය වෙමින් සිටි මා රාත්‍රියට මාංශ රහිත ආහාර අනුභව කලේ පැරණි කතා සියල්ල කට කහනවට කියු දෙවල් නොවන නිසාවෙනි... වේලාව උදාවිය.. සියලු දෙනා යුද්ධය ට යාමට සුදානම් වු වීරයින් මෙන් නියමිත තැනට රැස්විය.. මෙවන් තැනක අවේලාවේ සිටියත් අනෙක් කිසිවක් තුලින් මා වැනි තිගැස්මක් දක්නට නැති වීම මට ලැජ්ජාව ට කාරණයක් විය... එ ස්තානයේ සිටිය යුතු ආරක්ෂක නිලධාරියා සිටියේද නැත..  " උබෙ ෆෝන් එකෙ ටෝර්ච් එක ඔන් කරල දීපන්".... මගේ දුරක...

ප්‍රදීප් දහතුන්වෙනි සැතපුම් කණුව ගැන කියද්දී කෝන්වැව, කට්ටඹුවාව, නෙත්තිපොළගම විතරක් නෙමෙයි.....මහව මංසන්ධියට යනකම් මිනිස්සුන්ගේ ශරීරවල හිරිගඩු පිපෙන්නේ බඩ ඉරිඟු හේනක් හරහා හමා එන සීතල සුළඟ වැදිල නම් නෙමෙයි. ඒ.....තවමත් නොවිසඳුණු මරණයක ඇතුළාන්තයේ ගොරහැඩි සත්‍ය පපුවලට තට්ටු කරලා යුක්තිය ඉල්ලන හින්දා. මේ ..........ප්‍රදීප්ගේ කතාව. හොඳ හිරිමල් වයස; එතකොට ප්‍රදීප්ට අවුරුදු විසි දෙකයි. රස්සාවට කළේ ත්‍රීවිලර් හයර් කළ එක. කෝන්වැව හන්දියේ බෝ ගහ යට තිබුණු ත්‍රීවිලර් තුනෙන් ප්‍රදීප්ගේ රථය බොහොම පහසුවෙන් වෙන්කරලා හඳුන ගන්න පුළුවන් කම තිබුණා.  ' අප හමුවීම වෙන්වීම දෝ ආදරේ.......මට රිදවන්නෙපා ආයෙ සංසාරයේ....' ඊට හේතුවුණේ ඒ ගී පද දෙපේළිය. අනෙක් හැම කොල්ලෙක්ටම වගේ ප්‍රදීප්ටත් හීන තිබුණා. හැම හීනෙකම ඉන්නවා වගේ දෙව්ලියක් ප්‍රදීප්ගේ හීනේ හිටියා. ඒත්....එක දෙව්ලියකට ඉන්න පුළුවන් එක හීනයක විතරයි. ඇය - කුමාරි.ප්‍රදීප්ගේ සිහින සුන්දර කරන්න හොරෙන්ම ගොඩ වැදුණත් ඒ වෙද්දිත් ඇය හිටියේ වෙනකෙකුගේ හීනයක දිව්‍යාංගනාවක් වෙලා. සම්මතයන් වැව් පතුළේ ගිලිලා යද්දි, කුමාරි ප්‍රදීප්ගේ ලෝකයේ හී...

අහපු දැනුණු හොල්මන් කතා ...! හැමෝම මේ දවස වල හොල්මන් කතා ලියන නිසා මටත් හිතුන මම අහල තියන මට දැනිල තියන හොල්මන් කතා ටිකක් ලියන්න . මේවා කියවල භය හිතුනෙ නැත්තන් පුර පෝය රෑක 12 ට විතර බොරැල්ල කනත්තට ගිහින් මිනි වලක් උඩ ඉඳගෙන චිකන් කොත්තුවක් කාපල්ල..! මෙන්න මගේ හොම්මන් කතා ටික . හොල්මන් භූතයෝ කියන්නෙ පොඩි කාලෙ ඉඳන්ම මම පුදුමාකාර බියක් දක්වපු වචන දෙකක් . ඒකට හේතු වුනේ පොඩි කාලෙ ඉඳං මම අහල තිබ්බ කතා .මේ සිද්දි වසර 20 ක් 30 ක් හෝ ඊට වැඩි මිසක් අඩු නැති කාලෙක සිද්ද වෙච්ච සිදුවීම් .අපේ අම්මගෙ ගම කොළඹ කොටහේන . අම්මල මුල්කාලේ වාසය කරලා තිබුන ගේ ගාව ඉස්සර ද්‍රවිඩ හින්දු භක්තිකයන් මිනී පුච්චන්න පාවිච්චි කරපු "සුදු කාට්ටුව " කියන කනත්ත පිහිටලා තිබිල තියනවා .ඒ කාලෙ මිනී පුච්චලා තියෙන්නෙ කනත්තෙ තැන් තැන් වල දර ගොඩවල් ගහල ඒ උඩ මිනිය තියල ලු . පහුකාලෙක ඔය කනත්තෙන් කොටසක් නගර සභාවෙන් පවරාගෙන පොදු පිහිනුම් තටාකයක් එක්ක රික්‍රියේෂන් සෙන්ටර් එකක් විදියට වෙන කරලා තියනව. පූල් එක හදපු මුල් දවස් වල ගමේ කොල්ලො හැමෝම ඔය පූල් එකේ නාන්න ලොකු උනන්දුවක් දක්වල තියනව . අම්මගෙ පන්තියේ ඉගෙන ගත්තු...

මිලෙනියම් සිටි හොල්මන් අපි දැන් අවුරැද්දකට විකර කලින් හිටියා මිලේනියම් සිටි එකේ ගෙදරක කුලියට..ඒ ගෙදර පිටිපස්සේ තමයි කනත්ත තිබුනේ ඒක ලොකු කනත්තක් ගෙදර එක පැත්තක තිබුනේ මුස්ලිම් කනත්ත පිටිපස්සේ ලොකු කනත්ත..සතියට හතර පාරක් වගේ ඒකේ මරණ පුච්චනවා..අපිත්ඉතින් තාප්පෙන් බලන් ඉන්නවා අඬන අය දිහාකොහොම හරි ඔය ගෙදර ගත්තු දවසේ ඉඳලා සල්ලි නම් ඉතුරැවක් තිබුනේ නැ ඒත් පේන්න කිසිම අවුලක් නැති නිසයි අපි ගෙදර ගත්තේ දවසක් රැ 12:15ට විතර එක පාරටම අපේ අයියා කැගහගෙන කාමරෙන් එලියට ඇවිත් අපිට කතා කරා එයා කියනවා එයාව කවුද මන්දා කලු කෙනෙක් හිර කරන් හිටියලු බෙල්ලත් මිරිකුවලු දැකලා තියන විදියට නම් කලුම කලු හෙවනැල්ලක්තමයි..අයියට ඉතිපිසෝ ගාථාව මතක් උනත් ඒක කටින් පිට වෙලා නැ පස්සේ එයාට අමාරැ වෙද්දි එයා හිතින් ඉතිපිසෝ ගාථාව කියලා එතකොට ටිකෙන් ටික ඇඟ ලිහිල් වෙනවා දැනිලා..පස්සේ ඉතින් අයියා ගිහින් නිදාගත්තා..එදා ඒක ඇහුවත් අපිට ලොකු බයක් දැනුනේ නැ මොකද අපි දැක්කේ නැනේ..ඊට පස්සේ අයියා වැඩ කරේ දුර නිසා එයා එහේ ගියාම මන් ඒ කාමරේට ගියා ඒත් මට නම් මේ ලෝකේ යකෙක් ඉන්නවා කියලා දැනුනේ නැ..පස්සේ අපේ ගෙදර ඇන්ටි කෙනෙක් නැවතිලා හි...